Ο Γιαννούλης Χαλεπάς (1851-1938) είναι για τη νεοελληνική τέχνη μία μεγάλη τραγική μορφή και η ιστορία του παραλληλίσθηκε πολλές φορές με αυτή του σύγχρονού του Ολλανδού Vincent van Gogh, που σε ηλικία 37 ετών αφαίρεσε ο ίδιος τη ζωή του. Η ζωή όμως του Χαλεπά είχε διάρκεια και εκτυλίχθηκε σαν κινηματογραφική ταινία: εκτός από το τεράστιο ταλέντο, υπήρξε η πρώιμη αναγνώριση, η ψυχική ασθένεια και ο εγκλεισμός στο ψυχιατρείο, αλλά συνεχίστηκε με την επανάκαμψη του ηλικιωμένου πλέον γλύπτη, τη δημιουργία του συγκλονιστικού έργου των τελευταίων χρόνων, καθώς και με τη δεύτερη αναγνώριση.

Στο βιβλίο σχολιάζονται ορισμένα έργα του Γιαννούλη Χαλεπά που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την άποψη της τυπολογίας τους και, κατά γενική ομολογία, προκαλούν ιδιαίτερη συγκίνηση. Γίνεται επί πλέον μία προσπάθεια, μέσα από την εικονογραφική ή τυπολογική τους ανάλυση, να ερευνηθεί η πορεία της σκέψης του δημιουργού τους και ο τρόπος με τον οποίο αυτός οδηγήθηκε άλλοτε σε μία τελική και άλλες φορές σε μία συνεχώς εξελισσόμενη σύνθεση.